Historia

Praca instruktora towarzyszy mi tak na dobrą sprawę od kołyski.
Kiedy moja Mama  miała dodatkowe dyżury w pracy i byłem zbyt mały, żeby zostać samemu w domu to Ojciec zabierał mnie ze sobą na jazdy i razem z nim jeździłem za motocyklistami na mieście czy obserwowałem jazdy na placu.

Moje początki w „branży” były dosyć kiepskie. Próbowałem swoich sił robiąc Kartę Motorowerową. Niestety bez żadnych pozytywnych rezultatów. Mój nauczyciel Techniki w gimnazjum nie przygotował mnie odpowiednio do nauki i egzamin oblałem już na części teoretycznej zdobywając zaledwie kilka punktów na 30 możliwych.

Ta sytuacja dała mi do myślenia, że jazda to nie przelewki. To nie taka łatwa sprawa jak zajęcia w gimnazjum. Temat sobie całkowicie odpuściłem.

Aż do momentu, w którym, po namowach ojca, zdecydowałem się zrobić kurs prawa jazdy kategorii B1 (czyli prawko od 16 roku życia).

Dopiero jeżdżąc osobiście po Polskich drogach zobaczyłem jaka jest sytuacja  i jak źle to wygląda.

Z jednej strony bardzo pokochałem prowadzenie auta. Z drugiej jednak strony zacząłem bardzo często używać siarczystej mowy  za kierownicą. Zarówno pod adresem złych rozwiązań infrastruktury drogowej  jak i innych kierowców.

Sam byłem początkującym kierowcą. Rozumiałem, że nie każdy od razu staje się Kubicą. Nie rozumiałem jednak jak inni kierowcy mogą się tak źle i niekulturalnie zachowywać względem innych.

Dopiero tak jeżdżąc i denerwując się dzień w dzień przez dobrych parę lat zdecydowałem, że dołączę do ojca i pomogę zmieniać świat ruchu drogowego na lepszy.